Verhalen

Marie-Louise en Maurits, bewoners De Reiger

Marie-Louise: “Wij wonen hier sinds april 2021. Maurits sukkelde al lang met zijn rug en kon op korte tijd bijna niet meer gaan. Mijn schoonzoon moest Maurits ’s avonds in zijn bed leggen. Die thuissituatie was voor mij ook heel vermoeiend en als hij viel, kon ik hem niet rechttrekken. Zo waren we verplicht om iets te ondernemen. We hebben ons dan laten opschrijven en op 1 week tijd was er net een kamer voor 2 personen vrij, we moesten snel reageren. Ik was blij. We voelden ons hier vanaf de eerste dag thuis. Ik had dit niet verwacht en had er wat schrik voor."

Maurits: “Ik moet met de hulp van een tillift uit mijn bed. Ik moet wachten tot de tillift beschikbaar is en de verpleging kan helpen. Het kan eens gebeuren dat het ’s morgens wat later is dan op andere dagen, dat moet je begrijpen. Ze kunnen niet overal tegelijk zijn. Ik noem dat toestel een kraan omdat ik zelf in een havenbedrijf heb gewerkt. Het is een goede uitvinding.”

De kinesist heb ik vriendelijk bedankt om langs te komen. Voor mij zijn die oefeningen een last. Ik kan mijn benen bijna niet bewegen en of ik nu mijn been 3 of 5 cm hoger kan strekken, dat maakt voor mij niets uit. Ik heb geen pijn en zie er het nut niet van in. Ik ben ook nooit een sportief type geweest."

Marie-Louise: “Ik doe wel mee aan de activiteiten die hier georganiseerd worden, enkel als de bewoners gaan zwemmen, dan ga ik niet mee. Wij hebben vroeger niet leren zwemmen. Als er in de cafetaria iets te doen is, gaan we altijd, zoals naar het kerstfeest. Dat laten we niet aan ons voorbij gaan!”

Maurits: “We hebben een afspraak met onze overburen dat we altijd bij elkaar zitten. Maar ik kom niet veel buiten, alhoewel ik wel een sociaal iemand ben. Veel bewoners klagen over hun kwaaltjes en daar kan ik niet goed tegen.”

Marie-Louise: “’s Avonds ga ik een babbeltje doen bij de buren of bij bewoners op een andere verdieping. Mijn avonden zijn altijd volzet. Ik hoop dat Maurits en ik nog wat jaren kunnen samenblijven. Wij hebben veel aan elkaar. We hadden een dochter maar ze is overleden. Gelukkig hebben we nog 2 kleinkinderen die ons regelmatig bezoeken. Onze kleinzoon doet boodschappen voor ons."

Maurits: “Het eten is lekker maar zelf koken is natuurlijk niet te evenaren. Ik heb zelf brood gebakken en sandwiches gemaakt. Als je zelf koffie opgiet, doe je dat naar je eigen smaak. Dat is natuurlijk een vrijheid. Wat we ook missen, is onze grote tuin die we hadden met een serre en veel groenten en fruit."

Marie-Louise: “Wat ik een pluspunt vind, is dat ze regelmatig iets speciaal doen in de cafetaria. Zo worden we al eens verwend met wafels, croque-monsieurs, paling in ’t groen en mosselen. Ook de Valentijnslunch voor de koppels was heel lekker. Daar zijn we heel tevreden mee, ook omdat we altijd samenzitten met dezelfde mensen. Hier wonen koppels die we al jaren kennen.

Ik had niet gedacht dat het zo zou zijn. Ik ben ervan verschoten hoe goed het hier is. We kunnen niets afkeuren. Om de drie maanden gaan we naar de gebruikersraad en dan kunnen we onze opmerkingen geven maar er wordt in het algemeen weinig afgekeurd. Ik ga deze keer eens vragen of we op zondag pistolets kunnen krijgen."

Jenny, bewoonster assistentiewoning

Na een val met mijn elektrische fiets ben ik in Residentie Elisabeth terechtgekomen en ik was hier graag vanaf de eerste dag. Ik ben geboren in het huis waar ik ook ben weggegaan, het huis is volledig afgebrand. Mijn dochter was maar 15 jaar als ik ze door het venster van de brand kon redden. 

Ze woont ook in Temse en komt alle dagen, al is het maar voor 5 minuten. Als ik ergens naartoe moet, dan brengt ze me weg. Ze doet wekelijks mijn haar zodat ik nooit naar de kapper moet.

Je mist natuurlijk altijd iets dat je vroeger wel had. Ik ben 24 jaar getrouwd geweest met mijn eerste man die overleden is. Daarna heb ik een weduwnaar leren kennen die mijn kleinkinderen mee heeft grootgebracht. Ook hij is overleden nadat we 24 jaar samen waren.

Als ik alleen zit, zit ik te treuren en denk ik aan alles wat ik heb meegemaakt. Daarmee zet ik dikwijls mijn tv op. Of ga ik naar de cafetaria van het lokaal dienstencentrum om iets te drinken of een wafel te eten. ’s Middags gaan we daar met een vaste groep bewoners eten.

Jeanine, cliënte thuiszorg

Al 7 jaar komt Peggy, een zorgkundige van de dienst gezinszorg, 1 namiddag in de week naar mijn woning in Tielrode. Er komt ook iemand van de poetsdienst om de 14 dagen. Ik ben heel blij dat de thuiszorgdiensten er zijn, ik heb er echt veel respect voor.

Peggy weet alles staan en doet alles voor mij. Ze rijdt met mij naar de dokter of brengt me naar onderzoeken, we doen boodschappen voor een hele week, gaan samen shoppen als ik kleding nodig heb. Of we gaan naar de wasserette want ik heb geen wasmachine.

Peggy snijdt al eens de groenten voor de soep, maar koken doe ik zelf. Sinds ik gevallen ben en mijn heup gebroken heb, kan ik niet lang meer rechtstaan en moet ik al eens gaan zitten tijdens het koken. Vandaar dat hulp van de dienst thuiszorg meer dan welkom is.

De tweede dinsdag van de maand ga ik al eens naar het Antennepunt in Tielrode. Daar zijn dan allerlei activiteiten, je kan er verse soep eten en een praatje maken met de mensen.
Het is een tof initiatief en zo is de namiddag snel om.

Liliane, bewoonster 't Blauwhof

Het is moeilijk geweest voor mij. Ik heb stollingsbloed in een ader gekregen en daardoor moet ik met 1 been verder. Dat is moeilijk te aanvaarden.

Ik woon hier graag en ben tevreden over mijn kamer in ’t Blauwhof. Die is ruim genoeg zodat ik met mijn rolstoel kan bewegen. Een prothese is te pijnlijk en dus niet aan de orde. Het personeel is heel vriendelijk en ze verzorgen mij goed. Ik heb het maar te vragen en ze staan er. Ik heb hun hulp nodig, o.a. bij het opstaan ’s morgens of als ik in bad ga.

Om onder de mensen te komen, doe ik mee aan activiteiten zoals turnen. Dat schept ook een band met de andere bewoners. Sommige ken ik van in Steendorp want ik heb altijd in Temse gewoond. In de grote zaal maken we al eens een handwerk en kunnen we goed babbelen met elkaar.

Juliette De Bruyn - bewoonster De Reiger

Dochter Winnie: "Mijn moeder verblijft in De Reiger sinds januari 2022. Ze deed niets anders dan vallen thuis en heeft daardoor 7 weken in het ziekenhuis van Sint-Niklaas gelegen. De dokter zei dat ze best niet meer naar huis kon maar ineens naar een woonzorgcentrum. Ze is niet meer naar huis gegaan. Dat is heel vlot gegaan dankzij een vlotte samenwerking tussen de sociale dienst van Welzijnsvereniging Sleutelzorg en die van het ziekenhuis. Vanaf de eerste dag was ze hier graag. Ze is hier niet alleen en er is altijd personeel aanwezig zodat ze er direct bij zijn als er iets gebeurt."

Juliette: “Het ging niet meer. Ik woonde er heel graag maar ik deed niets anders dan vallen. Mijn dochters hebben me dikwijls moeten rechttrekken. Ik was benauwd in mijn huis."

Dochter Martine: “We zijn gerust nu. We weten dat ze hier goed zit. Thuis begon ze de moed te verliezen en te verzwakken. Wij kookten voor haar maar ze vond de moed niet om het eten op te warmen. Na een tijd ging ik al 3 tot 4 keer per dag naar haar. Het was niet meer te doen. Maar nu eet ze goed hoor en als er iets te doen is, is ze van de partij. Ze is hier heel graag. Ze zit er niet mee in dat de kamer vrij klein is. In de nieuwe zorgcampus zal de kamer iets groter zijn. Voor ons is het ook leuk dat ze zo positief is. Want toen we haar lieten opschrijven, vroegen we ons af hoe ze zou reageren."

Dochter Winnie: "Aan bezoek geen gebrek. We hebben nog 2 broers en die komen ook regelmatig. Ze heeft ook veel klein- en achterkleinkinderen. De verpleging zegt zelfs dat niemand zoveel bezoek krijgt als zij, bijna elke dag."

Juliette: “Ik ken veel volk, ik heb altijd 2 zaken gehad. Een café en een kapperssalon. Mijn man verzorgde de mannenkapsels en ik de kapsels van de vrouwen. Op deze gang zijn zeker 5 vrouwen die bij mij in het salon zijn geweest."

Dochter Winnie: "Mijn moeder gaat graag naar de cafetaria. Ze doen hier veel voor de bewoners, dat is plezant. Ze neemt ook deel aan het turnen. In de zomer pakken we ze al eens mee naar het shoppingcenter in Sint-Niklaas, dat doet ze het liefst met ons. Ze gaat ook alle weken in bad, ze vindt dat een geweldig bad."

Juliette: “Ik trek mijn ogen nogal open in het bad. Hoe dat werkt, heb ik nog nooit gezien. Ik ben hier heel graag. De verzorging is heel goed.”

Marie Louise, bewoonster assistentiewoning

In april 2014 ben ik verhuisd naar deze assistentiewoning. Mijn broer vond het toen nog veel te vroeg dat ik naar hier kwam. Je krijgt bericht dat je mag komen kijken. Je bent dan nog tot niets verplicht maar het stond mij direct aan en ik heb gezegd: “ik laat het niet uit mijn handen gaan.” Ik heb er nog geen minuut spijt van gehad. Ik kreeg teveel kosten in mijn huis en ik zag het niet meer zitten om al die kosten nog te betalen. Ik heb mijn huis dan verkocht. Mijn man was ondertussen overleden, je staat er dan alleen voor. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik heb 70 jaar in dezelfde straat gewoond in Temse, ben er geboren en getogen. Mijn buren hadden spijt dat ik toen ben vertrokken. Maar ik heb voor mijn eigen gemak gekozen.

Mijn kat heb ik moeten achterlaten want hier mogen we geen huisdieren houden. Het beestje kon blijven bij de mensen die nu in mijn huis wonen. Hij heeft er een goede thuis en wordt goed verzorgd, dus ik ben tevreden.

Ik ga bijna elke week naar de markt en neem dan fruit en kaas mee. Vroeger bracht ik ook groenten mee omdat ik dan nog zelf kookte. Ik had toen een vriend. Maar sinds ik alleen ben, ga ik ’s middags eten in het lokaal dienstencentrum. Het eten is redelijk goed en als er iets is wat ik niet graag eet, dan maak ik zelf nog eens eten. Of koop ik een belegd broodje in de buurt.

Het is ook voor het sociaal contact dat ik deze keuze gemaakt heb. Waar ik vroeger woonde had ik ook een goed contact met mijn buren. Er zijn veel jonge mensen komen wonen die elke dag gaan werken en dan heb je daar minder contact mee. Ik heb nooit kinderen gehad maar heb altijd graag kinderen gezien en in de straat waar ik woonde, kwam ik in contact met buurvrouw Nathalie dankzij haar kinderen. Ik gaf ze al eens een koekje of snoepje dus die hadden mij graag. Zo leerde ik Nathalie ook beter kennen. Ik paste dan al eens op de kinderen als ze ziek waren en niet naar de crèche of naar school konden. Ze is zoals een dochter voor mij. Ik heb er maar naar te bellen en ze staat er voor mij.

Ik ben een pietje precies en poets alle dagen. Om de 14 dagen komt er een poetsvrouw van de dienst thuiszorg maar tussendoor doe ik ook veel zelf. Ik ben tevreden van de poetshulp. Ik zit in de OKRA en doe daar mee aan verschillende activiteiten. Ik ga er naar de hobbyclub, ik ga mee wandelen of maak een reisje of een daguitstap. Als er in het lokaal dienstencentrum iets te doen is, pak ik het al eens mee. Ik heb nog wat vriendinnen waar ik regelmatig naartoe ga om ze gezelschap te houden, ik verveel mij niet. Ik lees al eens een boek, ’s avonds kijk ik naar tv. Mijn dagen zijn genoeg gevuld. Zolang dat gebeurt, ben ik tevreden.

Fabienne, bewoonster 't Blauwhof

Mijn dochter kwam bij me thuis na haar werk en zei: "ma, wat stinkt hier zo, het ruikt hier verbrand." Ik rook het zelf niet. Ik had aardappelen opgezet, maar die zagen al zwart en mijn keuken was al half weg. Ik heb een herseninfarct gehad. Ik heb 3 jaar in een woonzorgcentrum in Geel verbleven en ben daarna naar 't Blauwhof gekomen. In Geel heb ik alles terug geleerd, leren schrijven en lezen. Ik kreeg er elke dag huiswerk. Het was magnifiek daar. Daar ben ik terug tot mezelf gekomen. Mijn dochter vroeg daarna om bij haar te komen wonen in Geel, maar ik weigerde. Ik wilde niet bij een jong koppel intrekken. Ik heb gezegd dat ik ineens naar een woonzorgcentrum zou gaan.

Het zat er niet meer in om terug in mijn huis te gaan wonen. Ik ben altijd een zelfstandige geweest omdat ik de oudste van de kinderen was, maar het was te gevaarlijk om nog alleen thuis te wonen. Ik dacht steeds dat ik het nog eens zou kunnen doen.

Ik ben geboren en getogen in Steendorp. Ik ben getrouwd geweest, we hebben samen een dochter maar heb ze grotendeels zelf opgevoed. Ze was een maand te vroeg geboren, ze woog amper 1 400 gram. Als ze 50 gram bijkwam, ging mijn moeder al naar de kerk om een kaars te branden. Ik ben alle dagen bij mijn dochter in het ziekenhuis gebleven. Daar moesten ze van afblijven. Als ik kwam aangestapt, begon ze te schreeuwen in de couveuse. De verpleegsters zeiden: "ze hoort dat jij er komt aangestapt." Mijn vader durfde op zijn werk niet zeggen dat hij een kleinkind had met het gedacht dat ze niet ging blijven leven.

Mijn moeder kwam op een zondagmorgen van de kerk en deed de deur open. Wij hoorden een plof. Ze lag op de grond en was dood. Mijn vader is nu 93 jaar en komt regelmatig naar 't Blauwhof om een vriendin te bezoeken.

Mijn dochter woont nog steeds in Geel en komt elke week langs. Dan komt ze de was halen en brengt ze fruit mee. Ze verzorgt mij goed.

Ik kan hier weinig afkeuren. Ik voel mij hier reuze en voel mij hier thuis. Voor mezelf was dit een hele goede beslissing. Ik ken de meeste mensen omdat ik van Steendorp ben. Het woonzorgcentrum levert kwaliteit. Ik krijg een goede verzorging. Het minste dat je mankeert, moet je maar bellen of roepen. 

Ik doe soms mee aan activiteiten en ga bijna elke dag naar de cafetaria om wat te babbelen. Je hebt vaste mensen die weten dat je komt en dan komen ze ook. Als er iets te doen is, dan dat valt allemaal goed mee. Ik kan niets afkeuren.